Alle vrouwen hebben elke maand de cycle, maar we nog steeds doen alsof hij niet bestaat.
Vorig weekend bij een verjaardag werd ik weer vol ongeloof aangekeken omdat ik hardop mijn struggle met anticonceptie deelde. Ik ben nu zelfverzekerd genoeg om de verbaasde personen aan die tafel terug aan te kijken met dezelfde blik. Waarom mag dit niet besproken worden? Iedereen aan deze tafel heeft er namelijk mee te maken... Het is niet ALLEEN een vrouwen "probleem".
Zoals veel jonge meiden begon ik op tijd met de pil en omdat ik niet lang daarna mijn eerste langdurige, serieuze relatie kreeg was het ook handig. Ik heb er nooit lang over nagedacht en dit was toen "normaal" om te doen. Op mijn 28ste eindigde deze relatie en had ik mijn twijfels over de pil en wat ik eigenlijk elke dag mijn lichaam toediende. Ik vond mijn nieuwe start dan ook een goed moment om te stoppen met de pil.
Wat een verrijking, wat een gezonde mindset, wat een energie en wat een verlichting. Het kan de combinatie van factoren zijn, maar een grote factor was toch wel het stoppen met de pil.
Ik had pas door hoe groot die rol was toen ik weer een relatie kreeg en toch maar even tijdelijk (tot ik wat beters had gevonden) aan de pil ging. In eerste instantie dacht ik dat het aan iedereen lag behalve aan mezelf. Raakte snel geïrriteerd en zei constant tegen mezelf: rustig Rox, aardig blijven etc. Tot Dirk (mijn huidige vriend) die mij alleen zonder de pil kende zei: "Ik herken jou haast niet meer, je moet nu meteen stoppen met die pil. Je bent echt gewoon helemaal niet leuk tegen mij." Waarop ik meteen uitsprak dat ik al zó erg serieus mijn best aan het doen was om te filteren wat het stemmetje in mijn hoofd zei... We wisten allebei dat dit niet goed was en ik ben meteen gestopt.
Maarja, als twee net verliefde pubers moesten we wel snel een andere oplossing vinden. En nee, condoom is voor ons gewoon geen fijne oplossing. Dat zagen we als laatste optie.
Ik hoopte dat er in de tussentijd wel betere hormoonvrije opties waren ontwikkeld. Helaas werd ik teleurgesteld en kwam alleen de koperen spiraal elke keer boven aan de lijst.
Inmiddels een week verder en twee gefrustreerde verliefde personen verder. Ik lichte Dirk in over de opties en hij kwam er toen ook pas achter wat een probleem dit eigenlijk is. Hiervoor had hij nog nooit (zoals veel mannen) er over nagedacht en liet het net als de meeste over aan de vrouwen om hierover na te denken. Doordat hij meer kennis via mij verkreeg en er nu meer mee te maken had (hij wilde nog geen vader worden maar ook geen heks als vriendin) ging hij er ook anders naar kijken.
Wat voor mij een teken was dat hij echt om mij en mijn gezondheid gaf is dat hij zei: als het zo schadelijk en ingewikkeld voor jou is en voor mij zo simpel als een knip er in, zonder enige bijwerkingen, dan kies ik voor die knip. Echter willen wij graag in de toekomst nog wel kinderen samen en het risico dat het niet meer terug gedraaid kan worden is aanwezig. Dus schuiven we dat toch liever op nadat we hopelijk kinderen mogen krijgen.
Ik sta nog steeds versteld over het feit dat, als ik dit tegen vriendinnen vertel, ze mij met ongeloof aankijken en vragen hoe ik hem zo ver heb gekregen om het (een knipje) te doen. Nu ik er meer over na heb gedacht vind ik het feit dat dit nog steeds niet in deze tijd als anticonceptie optie wordt besproken echt ongelofelijk.
Toen begon de ellende pas... Ik was er klaar mee en gaf toe aan een koperen spiraal. Afspraak gemaakt en wilde er niet meer te veel over nadenken. Ten eerste het inbrengen: WAT EEN HEL. Het is een pijn die ik nog nooit eerder had ervaren. Ik was aan het puffen alsof ik aan het bevallen was om niet in huilen en kotsen tegelijk uit te barsten. Wat een verschrikking. Maargoed ik dacht even doorzetten en dan zijn we er weer van af... grapjas die ik ben.
Logischerwijs begint mijn lichaam zich te verzetten tegen iets wat is ingebracht wat daar niet hoort. Ik had een opgeblazen buik en misselijk. Ik voelde me echt beroerd. Omdat ik niet had verwacht dat dit zo'n impact zou hebben, ben ik gewoon naar Spanje gegaan zonder daar rekening mee te houden. De hele trip voelde ik me mentaal en fysiek beroerd. Als klap op de vuurpijl liet Dirk weten dat hij twijfelde aan onze relatie, omdat ik na de pil en nu ook weer zo anders ben geworden. Hij wist niet meer wie ik nou eigenlijk echt was. Het was allemaal zo snel omgeslagen dat hij het ook even niet meer wist. Hier zijn we gelukkig snel uit gekomen door er goed over te praten.
Een jaar lang was het elke maand afzien. Ik had het gevoel dat ik langer wel dan niet ongesteld was. Toch ging het elke maand net dat kleine beetje (5%) beter dan de maand ervoor, waardoor ik (ram die ik ben) niet wilde opgeven. Waar ik vroeger maximaal 3 dagen ongesteld was en 3 dagen daarvoor een beetje voelde dat mijn lichaam zich ervoor aan het klaarmaken was, had ik nu krampen zo erg dat ik een week niet kon slapen zonder pijnstillers, bloedde zoveel dat ik door een te kort aan ijzer haaruitval kreeg, had ik oorsuizen en was ik kortademig. Mijn libido was van zeer hoog naar 0 gedaald. Wat er voor heeft gezorgd dat onze "honeymoon stage" in het begin van onze relatie helemaal weg was.
Na een jaar was Dirk er helemaal klaar mee en zei dat #$%!@ ding er uit moest. Ik wist dat hij gelijk had maar toch heb ik een hele dag gehuild om het feit dat ik voor mijn gevoel dan zou opgeven. Ik haat opgeven. Vooral dat ik dan dus een jaar heb afgezien en het allemaal voor niks is geweest. Na mijn huil dag heb ik de huisarts gebeld en meteen afspraak gemaakt om hem eruit te halen. Dat ging een stuk makkelijker dan het in brengen, zonder pijn. Maar wat nu?
Mijn zus was al langere tijd van de pil af en helemaal happy. Ze had mij een keer verteld over de Natural Cycles app. Deze ben ik nu aan het testen en voel me al zoveel beter! Ik ben nu bijna op het einde van mijn cycle zonder koperen spiraal en met de Natural cycles app. Ik leer elke dag meer over mijn cycles via deze app. Dingen die mij nooit eerder zijn geleerd over mijn lichaam en hoe het eigenlijk precies werkt. Meestal gaan vrouwen dit pas leren als ze zwanger willen worden. Maar waarom leren we dit niet eerder en ook als we juist niet zwanger willen worden? Nu weet ik gewoon veel beter wat er gebeurd met mijn hormonen en waarom ik me op bepaalde dagen zo voel etc. Mijn energie level is weer omhoog aan het gaan en ik voel me steeds meer mezelf worden. Gelukkig gaat het dit keer veel sneller dan toen mijn lichaam moest bijkomen van de pil.
Wij zijn nu erg blij met deze oplossing als anticonceptie maar ik had eerlijk gezegd wel liever een jaar geleden dit willen weten. Ik hoop dat ik met ons verhaal het gesprek meer op gang kan brengen over anticonceptie en wat te doen. Het is voor iedereen anders.
Ook wilde ik het delen op mijn blog omdat het blijkbaar nog shocking is om dit bij een verjaardag te delen. Ik hoop oprecht dat anticonceptie meer besproken gaat worden en niet alleen met vrouwen onderling, maar ook met partners en het liefst ook met mannen onderling. Hopelijk zullen we in de toekomst meer interesse tonen in de vrouwelijke cycles en onze dochters en zonen hier meer over leren in plaats van gewoon de pil/condoom te geven en succes te wensen.
Ik vind dat niet meer in deze tijd passen. Jullie wel?
header.all-comments